HEVOFAME
‘Er zijn geen
grote, nieuwe,
institutionele
concepten
nodig. Versterk
gewoon wat er
al gebeurt’
september 2022 15
Woningcorporaties bedienen diverse
groepen mensen, die verschillend
denken over inclusiviteit. Hoe kijk je daar
tegenaan?
Ronald: ‘Gelukkig maar. Als je erover praat,
kun je pas beoordelen of dát waar je als orga-nisatie
voor staat ook zichtbaar is. Als je er
niet over praat, toets je ook niet waarmee je
bezig bent. Er is geen afvinklijstje inclusie, het
is iedere keer, voor elk mens en iedere situatie
weer anders. Uiteindelijk laat ik het liefst de
praktijk zien. Kijk, hier hebben we met elkaar
geprobeerd de situatie iets inclusiever te
maken. Liefst op initiatief van de maatschappij.
Je moet inclusie handen en voeten geven met
echte mensen van vlees en bloed. Als ande-ren
het resultaat zien en zeggen: dat is niet
wat ik eronder versta, dan juich ik dat alleen
maar toe, want dan heb je het goede gesprek.
Dan kunnen we het misschien iets aanpassen,
zodat het ook bij hen past.’
Anneke: ‘Heel lang geleden werkte ik bij
Huize Avondlicht waar een maaltijdvoorzie-ning
was. Daar deelde een man zijn maaltijd
met zijn hond en ze aten uit hetzelfde pan-netje.
Dat was voor hem geen bezwaar, hij
had dat altijd zo gedaan, maar wij vonden er
zoveel van dat het een gespreksonderwerp
werd dat steeds groter en breder werd. Er is
geen toverformule inclusiviteit, het is ook niet
iets waar een strakke routekaart voor is. Het
gaat om bewustwording, kijken, aansluiten en
soms ook je eigen normen en waarden opzij
kunnen zetten. Zoals in dit geval van die man
met zijn hond.’
Katinka: ‘Intrinsiek snappen die medewer-kers
dat het fantastisch is om zoiets gewoon
te laten gebeuren, maar de zorgwereld is zo
gemaakt dat we dat eigenlijk niet goed mogen
vinden. Dat leidt tot dilemma’s. Onze mede-werkers
vinden bijvoorbeeld ook dat mensen
drie keer per week moeten douchen. Maar als
iemand dat maar één keer wil, kun je dan ook
volgen? Daar moet je het over hebben.’
Is inclusiviteit gewoon hoe we met elkaar
zouden moeten omgaan, iets dat we
herontdekken?
Ronald: ‘Dat laatste denk ik zeker. Emancipatie
en individualisering hebben veel verworven-heden
opgeleverd, maar als zo’n beweging
doorschiet, raak je ook iets kwijt. Zonder
‘vroeger’ te willen verheerlijken, hadden we
wél een maatschappij die collectiever was en
meer samen oploste. Het is goed dat we inclu-siviteit
herontdekken en gebruikmaken van
de kennis die er al was en die afstoffen en
oppoetsen. Niet als vervanging van de nieuwe
verworvenheden, maar als tegenwicht.’
Anneke: ‘Ik las dat een zorgorganisatie familie-leden
per brief vroeg of ze in de zomervakan-tie
alsjeblieft willen komen helpen. Mij valt dan
op dat de organisatie zo in de toon al neerzet
dat zij verantwoordelijk zijn, maar het is eigen-lijk
niet meer dan vanzelfsprekend dat fami-lieleden
helpen. Kort voorbeeld. Mijn moeder
werd ergens opgenomen en ze zeiden dat ze
mij er als mantelzorger bij wilden betrekken.
Maar ik ben mijn hele leven al betrokken en wij
hebben juist de zorgorganisatie erbij betrok-ken
omdat wij er niet meer uitkwamen. Laat
Ronald Leushuis,
voorzitter Raad van
Bestuur Talis