RONDETAFELGESPREK - ZORG EN WONEN
‘Het punt dat
ik wil bereiken
is dat iedereen
vanuit zijn eigen
rol kijkt wat we
samen kunnen
betekenen’
16 Vastgoedsturing #24
mij dochter blijven in plaats van mantelzorger
en vraag: hoe gaan we samen verder?’
Katinka: ‘Mensen verhuizen alleen. Eigenlijk
moet je vanaf het begin het systeem dat er in
de thuissituatie was onderdeel maken van de
zorg. Maar in Nederland bouwen we er een
heel nieuw zorgsysteem omheen. Wij moeten
van die verzorgingsstaatgedachte terug naar:
welke rol kan men zelf nog spelen? Qua zinge-ving
is dat voor mensen zelf denk ik ook fijn.’
Anneke: ‘Het heeft ook met taal te maken.
Als ik kijk naar de vraagstukken waarvoor we
staan, dan zouden zorgorganisaties op hun
site moeten zetten: ‘Wij doen onze stinkende
best er samen met jullie wat van te maken’.
In plaats van: ‘Wij bieden u 24-uurszorg, op
maat gemaakt en passend bij uw leefwijze.’
Dan denk je als familie: daar gaan we voor.’
Ronald: ‘Er gebeurt zoveel meer goeds dan
wij zichtbaar weten te maken. Als je daar de
focus op kunt leggen en kansrijke bewegingen
kunt versterken, dan krijg je een ander mens-
en maatschappijbeeld. Er gaat zoveel goed
in wijken en met samenwerking. Er zijn geen
grote, nieuwe, institutionele concepten nodig.
Versterk gewoon wat er al gebeurt.’
Anneke: ‘In Nijmegen zijn we gaan kijken naar
de mensen die het wel redden; wat heeft die-gene
in zijn huis, omgeving of steunstructuur?
Die goede voorbeelden verbinden we aan pro-fessionals,
om hun blik te verbreden. Het punt
dat ik wil bereiken met inclusie is dat iedereen
vanuit zijn eigen rol kijkt wat we samen kun-nen
betekenen.’
Wat is er moeilijk?
Katinka: ‘Het is ingewikkeld om mensen zover
te krijgen dat wat ze altijd geleerd hebben af
en toe overboord mag.’
Ronald: ‘Dat geldt ook voor de corporatiewe-reld.
Je voedt je mensen op om dingen goed
te doen, maar je vergeet af en toe de vraag
te stellen: is dit nog wel het goede? Dat je het
goed doet vandaag, zegt nog niet dat je het
goede doet morgen. We moeten mensen uit-nodigen
daarover het gesprek te voeren.’
Katinka: ‘Protocollen en richtlijnen kunnen
in de weg komen te staan van wat goed is
voor een individu. Ik laat protocollen soms los
omdat een individu heel duidelijk zegt: mijn
kwaliteit van leven zit daar.’
Anneke: ‘We moeten loslaten en tegelijk meer
dan ooit verbinden. Ik werk voor corporaties
en zorgorganisaties, liefst tegelijk. Als ik dan
een huurder spreek die naast zich buren heeft
met een ggz-vraagstuk en bovenburen met
een verstandelijke beperking, dan denk ik:
je moet ook kijken naar het juiste evenwicht.
Daarvoor moet je met elkaar in gesprek.’
Katinka: ‘We laten ons vaak tegenhouden
door alle hokjes en muren die we in Neder-land
bedacht hebben, maar we hebben alle
ruimte om soms andere dingen te proberen.
Daarvoor heb je wel partijen nodig die dat
durven. Ik zie wel dat er opgeschoven wordt,
iedereen ziet dat er iets moet gebeuren. Maar
als het heel ingewikkeld wordt, zijn die schot-ten
soms ook een excuus.’
Anneke: ‘Wat ik nog wil toevoegen is het parti-culier
initiatief. Als je het wil terugbrengen naar
het collectief, dan moet het particulier initia-tief
wat meer ruimte krijgen. Ik zou het mooi
vinden als we als organisaties en particulier
initiatief samen optrekken. Dan zijn gesprek-ken
zoals we ze hier voeren en wat we erover
schrijven nodig om beelden te vormen over
hoe je het bij elkaar brengt in een breder per-spectief.’
<
Scan de QR-code
voor de video-impressie
van het
rondetafelgesprek
Anneke Nijhoff,
conceptontwikkelaar
Wonen & Service
HevoFame
/