maart 2019 25
COLUMN
Hoog tijd voor een
Grijs Parijs Akkoord
Vier jaar geleden schreef ik een van mijn
eerste columns over de markt voor zorgvastgoed.
Een commercieel vastgoedsegment
dat ook toen bol stond van de
dynamiek en waarbinnen partijen over
elkaar heen rolden met cijfers, trends en
voorspellingen. Maar wat heeft dat ons de
afgelopen vier jaar daadwerkelijk gebracht?
De dilemma´s, kwantitatief en kwalitatief,
zijn nog minstens zo groot. Een molensteen
om de nek van de samenleving of een
kans om duurzame waarde te creëren?
In februari schreef Het Financieele Dagblad
dat er alleen al tot 2030 een opgave
ligt van ongeveer 35.000 nieuwe woningen
voor ouderen met een intensieve
zorgvraag. Geschatte investering ergens
tussen de vier en vijf miljard euro. En dat
is alleen nog de kwantitatieve vraag, kwalitatief
ligt er een nog veel grotere opgave:
passende woningen voor senioren. Hoe
gaan we dit oplossen? Hoe zorgen we
dat er genoeg veilige en leefbare woonomgevingen
komen die antwoord geven
op de behoeften van ouderen? De doelgroep
senioren wordt alleen maar groter,
de zorgvraag spreidt zich door het ouder
worden over meer jaren uit en solidariteit
in de samenleving heeft grotendeels plaatsgemaakt
voor een nieuwe politieke ideologie
waarin participatie centraal staat.
Ik zie in de dagelijkse praktijk dat de markt
de kwantitatieve en kwalitatieve vraag niet
kan opvangen. Niemand kan dit vraagstuk
alleen oplossen, we zullen de handen ineen
moeten slaan en alles op alles moeten zetten
om onze ouders en grootouders een
gelukkige oude dag te bezorgen. En als
we dat niet doen? Dan zie ik het plaatje
wel: een ware wedloop richting het Malieveld,
waar ´klimaatspijbelaars´, ´curling
ouders´ en ´rollatorbejaarden´ vechten
om een plek. Misschien ligt daar overigens
wel meteen de oplossing: krachtenbundeling
tussen generaties, met als doel meerdere
vliegen in één klap slaan. Kunnen we
met de kennis van nu niet concluderen dat
de introductie van bejaardenhuizen in de
jaren vijftig, destijds niet ook een geniale
ingreep was om de enorme uitdaging op
de woningmarkt grotendeels op te lossen?
Ik durf de stelling wel aan dat wooncomplexen
voor senioren ook nu een oplossing
kunnen zijn. Maar dan wél hoogwaardig en
energieneutraal. En voor meer dan alleen
het woningtekort. We zouden een flinke
slag slaan in CO2-reductie, een deel van
de krapte op de woningmarkt oplossen,
de eenzaamheidsproblematiek doorbreken
en zorgmedewerkers – waaraan nu
al een oplopend tekort is – veel efficiënter
inzetten. Het is zeker geen oplossing
voor iedereen, maar het is wel een van de
manieren waarbij de handen ineengeslagen
worden en krachten gebundeld om
toekomstbestendige woonzorglocaties
te realiseren. Want alle onderzoeken en
beleidsnotities ten spijt: de vraag wordt
er niet minder van. Blijven praten moet
plaatsmaken voor handelen. Ik geloof in
samenwerking tussen partijen die elk vanuit
hun eigen expertise inzicht hebben in
de omvang, de noodzaak en de voorwaarden
binnen het vraagstuk. Intelligente en
vooral efficiënte samenwerkingen tussen
publieke en private partijen moeten nu
worden opgestart. Het is tijd voor een
tweede Hugo Borst. Iemand die opstaat
tegen het schrijnende tekort waarmee
onze ouders en grootouders te maken
hebben. De fase van vrijblijvendheid is
voorbij, we moeten aan de slag. Met concrete
afspraken, doelen en resultaten.
Aangevlogen vanuit een breder perspectief.
Met zoveel verkiezingen in aantocht,
in binnen- en buitenland, is het misschien
gewoon tijd voor een Grijs Parijs Akkoord.
Eric Scheijgrond
heeft een brede
ervaring in het zorgvastgoed
bij verschillende
zorginstellingen
in Nederland. Nu is
hij real estate advisor/associate
director
Healthcare bij Cushman
& Wakefield.