INTERVIEW SOPHIE KEULEMANS-TER KUILE
Wat houdt dat precies in?
‘Dan heb je het over normaal onderhoud, maar
ook over aanpassingen aan het vastgoed om
aan wet- en regelgeving te voldoen en eisen
die we tegenwoordig aan ruimte stellen. De
huizen werden vroeger gebouwd met 15 vierkante
meter per cliënt, later 30 en ten slotte
45. Maar ook de zorg wordt zwaarder, badkamers
groter, bedden breder. Dat vergt grote
aanpassingen aan gebouwen. Ook liggen veel
van onze gebouwen achter op de huidige eisen
voor wat betreft duurzaamheid. Daar ligt echt
een taak voor ons de komende jaren. Maar dat
is wel een lastige, want we hebben het over
bestaande gebouwen die bewoond worden
door kwetsbare mensen. Als we die gebouwen
echt goed aan willen pakken, moeten we dus
tijdelijk ergens anders naar toe met de bewoners.
En dat terwijl we al plekken tekortkomen.
Het verhuizen heeft veel impact en daar zit
echt onze zorg, een geschikte wissellocatie
in Amsterdam is er niet. Daardoor wordt de
puzzel lastig te leggen. Toch werken we eraan
door ons eerst op de makkelijk te realiseren
oplossingen te richten. Zo kijken we bij het verduurzamen
30 Vastgoedsturing #13
van onze gebouwen altijd eerst
naar de EED Energie audit. Een aantal maatregelen
kun je namelijk gewoon doen als de
winkel open is, zoals het plaatsen van zonnepanelen
en het aanpassen van de verlichting.’
Er moet de komende jaren dus veel
geïnvesteerd worden in jullie vastgoed. Hoe
wordt dat gefinancierd?
‘Dat wordt gefinancierd vanuit de Normatieve
Huisvestingscomponent, de NHC, maar
die knelt behoorlijk en sluit in mijn ogen niet
aan op de werkelijkheid. Zo wordt het hele
duurzaamheidsverhaal in de NHC niet tot nauwelijks
meegenomen, terwijl er toch flink in
geïnvesteerd moet worden. Ook stoort het
mij dat er met één bedrag wordt gewerkt
per zorgzwaarte, ZZP, ongeacht de kwaliteit
van de huisvesting, de grootte van de huisvesting
en waar deze staat. Dat maakt het
voor een zorgorganisatie als de onze in
Amsterdam een stuk lastiger dan voor een
zorginstelling in een willekeurig buitengebied.
De bouwgrond en bouwkosten liggen
híer namelijk beduidend hoger, maar we krijgen
wel hetzelfde bedrag en worden geacht
dezelfde kwaliteit te leveren. Dat klopt niet.’
Die vergoedingen moeten dus op de schop?
‘Het zou wel terecht zijn nog eens heel goed
te kijken naar de uitgangspunten. Het probleem
is alleen dat de NHC onderdeel is van
een integraal zorgtarief dat landelijk gelijk
is en dat zorgkantoren, met veel kennis van
zorg maar niet van vastgoed, dat beheren.
Maar als we een verbeterslag moeten maken
in de huisvesting en als we zorg meer onderdeel
willen maken van de samenleving, dan
moeten we anders gaan kijken naar het zorgvastgoed
en waarde toekennen aan goede of
schaarse producten. Van oudsher kijken we in
de zorg naar het vastgoed als bedrijfsmiddel,
maar het is geen tillift of een bed die aan het
einde van de rit geen waarde meer hebben.
Kijken en waarderen we anders, dan kunnen
we meer investeren en gebouwen realiseren
die echt bijdragen aan de zorg. Gebouwen die
het verzorgend personeel en de mensen die
er wonen meer en beter ondersteunen. Want
als mensen in een gebouw goed de weg kennen,
of misschien wel in de wijk, dan hoeven wij
niet meer met ze mee te lopen. Zo kan zorgvastgoed
de cliënt op weg helpen en de zorg
ondersteunen en zelfs ontlasten. En hoe leuk
zou het zijn te mogen werken in een gebouw
waar mensen zich thuis voelen, een gebouw
dat jou ondersteunt bij dit mooie werk.’ <
Sophie Keulemans-ter Kuile is directeur Huisvesting
bij Cordaan. Daarnaast is zij sinds 2018
lid Raad van Toezicht van Inovum en sinds
2019 lid Raad van Commissarissen bij Eemland
Wonen. Keulemans studeerde Bouwkunde aan
de Technische Universiteit Delft en haalde in
2018 haar Master of Health Business Administration
aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.
‘‘
‘Goed zorgvastgoed kan de
cliënt op weg helpen en de
zorg ondersteunen’